Aäron Bouwman
Ik ben Aäron, 27 jaar en het oudste kind van Albrecht en Carola. Ik woon nu ongeveer 8 jaar in Amsterdam voor mijn werk als muzikant. Ik heb gestudeerd aan het Conservatorium van Amsterdam en mag sinds 2024 daar ook werkzaam zijn als docent. Mijn werk bestaat uit het optreden met verschillende artiesten maar ook met mijn eigen band SMANDEM. Ik ben erg dankbaar dat ik van m’n passie mijn werk hebben kunnen maken.
Het ongeluk van mij moeder heeft achteraf veel meer invloed op mij gehad dan dat ik dacht. Ik heb laatste 2 jaar d.m.v. het ondergaan therapie veel nagedacht over hoe het ongeluk eigenlijk mijn ontwikkeling (vooral als puber) heeft beïnvloed. In de periode van het ongeluk totdat ik het huis uit ging (van mijn 11e tot mijn 20e) heb ik nooit bewust doorgehad hoe ik werd gevormd door de situatie. Maar dat veranderde 2 jaar geleden.
Ik begon 2 jaar geleden met het krijgen van paniekaanvallen. Na de zoveelste paniekaanval zette ik de stap naar de huisarts en vertelde mijn verhaal. Ze koppelde me aan een GGZ praktijkondersteuner en later de psycholoogpraktijk Invivo. Hier werd vastgesteld dat ik een de-realisatie/de-personificatie stoornis had opgelopen. Het gevoel dat je geen contact meer met de werkelijkheid maakte. Dat triggerde ook de paniekaanvallen. Dit kwam door jarenlang geen gehoor te hebben gegeven aan mijn gevoel.
Via de kliniek kon ik instromen bij een mindfulness cursus. Deze cursus heeft me enorm geholpen om weer contact te maken met mijn gevoel. Bij de psycholoog kwam ik erachter hoezeer de nasleep van het ongeluk mij heeft getekend als mens. Ik dacht altijd dat ik een vrij gevoelloos persoon was. Nu kom ik er achter dat ik juist best een gevoelsmens ben sinds ik ben begonnen met het ontdooien en toelaten van mijn gevoelens.
Het gaat nu goed met me. Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst in contact sta met m’n gevoel. Ik leer steeds beter mijn eigen identiteit kennen, wat ervoor zorgt dat ik het gevoel heb dat ik een enorme persoonlijke ontwikkeling aan het doorgaan ben.
"Ik merk dat laatste tijd dingen in het gezin een stuk beter gaan."
We zijn dichter bij elkaar gekomen als gezin door de therapieën die elk gezinslid is ondergaan. Iedereen durft weer stuk kwetsbaarder te zijn en te zeggen wat hij voelt. Mijn vader is in mijn ogen ook positief veranderd.
Hij laat steeds meer de rol los van ‘beschermer’ van het gezin. Een rol die hij sinds het ongeval is gebeurd is gaan aannemen, omdat hij kostte wat het kost het gezin bij elkaar wilde houden. Ik ben hem daar heel erg dankbaar voor, dat is een grote reden van waarom we het nu zo goed hebben. Aan de andere kant is het ook de reden waarom hij een tijdje terug is uitgevallen met een burn-out. Hij heeft teveel ballen moeten hooghouden. Maar door het uitvallen is wel het idee voor dit hele boek tot stand gekomen en ik hoop heel erg dat dit boek mensen gaat helpen die in een soortgelijke situatie terecht zijn gekomen. Ik durf wel te zeggen dat m’n vader (en het hele gezin) goeie ervaringsdeskundigen zijn, dus dat het boek heel goed kan helpen bij degene die dat nodig hebben.
Ik ben enorm trots op m’n vader dat hij dit doet en mensen wilt helpen met problemen die we zelf als gezin hebben meegemaakt.
oktober 2024