Carola Bouwman
En ik ben Carola, heb dit jaar inmiddels de 51 aangetikt en ben al 31 jaar samen met Albrecht waarvan we er 25 zijn getrouwd. Moeder van onze 3 grote kinderen Aäron, Thirza en Noah.
Als tiener droomde ik van een groots en meeslepend leven. Ik zou de wereld over reizen, beroemde mensen ontmoeten en gelukkig zijn. Maar ja dan kom je uit een klein boerendorp in de Betuwe en waar te beginnen? Dan maar iets in de mode, want ik was toch altijd wel creatief bezig en de fashionwereld trok me ook wel. De eerste stappen naar de grote stad waren gezet. Op het MBO kwam ik erachter dat dit het ook niet perse was wat ik zocht.
Totdat ik een advertentie in een plaatselijk dagblad zag en op de functie van leerling in het bankwezen solliciteerde. Ik weet nog dat ik dacht ‘niet geschoten is altijd mis’. Tot mijn stomme verbazing werd ik bij de bank aangenomen en heb daar dus grotendeels van mijn jong volwassen leven tot aan mijn ‘grote mensen’ leven doorgebracht. Ik heb het er 20 jaar enorm naar mijn zin gehad. Collega’s kwamen en gingen en met een aantal bouwde ik langlopende vriendschappen op. Tot dan toe was ons leven behoorlijk overzichtelijk.
Muziek heeft altijd al een belangrijke functie in ons leven gespeeld. Zodra het maar kon wilden we de kinderen er graag kennis mee laten maken. Daar is in Wageningen het jaarlijks terugkerend Bevrijdingsfestival een onderdeel van. Veel bandjes die op verschillende podia optreden. Dus toen we er in 2008 op uit gingen om van de optredens te gaan genieten had ik niet voorzien dat deze dag voor een complete omslag in ons leven zou zorgen.
Van die dag en het ongeval zelf kan ik me helemaal niets meer herinneren. Wel komen er af en toe flarden naar boven. Maar veel moet ik van de verhalen van anderen horen: van achteren aangereden en gelanceerd door een dronken automobilist met meer dan 9x het toegestane alcoholpercentage in zijn bloed, 9 meter verder met fiets terechtkomen op het wegdek en daarna afgevoerd worden met de traumahelikopter naar Nijmegen. Lichamelijk ben ik er behoorlijk goed vanaf gekomen. Ik hoefde niet van botbreuken te herstellen wat je wel zou verwachten als je zag wat er van de fiets was overgebleven. Maar het is in mijn bovenkamer niet helemaal meer goed gekomen. Ernstig traumatisch hersenletsel was de diagnose.
Leven met NAH is wel een uitdaging. Zelf heb ik er minder last van dan, hoe gek dat ook klinkt, de mensen die met mij moeten leven. Het heeft echt heel wat jaren geduurd en gesprekken met mijn NAH-begeleider Arthur gekost voordat ik tot dat inzicht kwam. Vaak dacht ik dat mijn omgeving behoorlijk overdreven reageerde op mijn opmerkingen, maar dan bleek ik achteraf degene te zijn die geïrriteerd begon. Dat was dan weer te wijten aan het feit dat mijn lontje heel kort was omdat ik niet gerust had. Ja wist ik veel. Ik wilde gewoon op de oude voet verder zoals ik altijd was en deed. Maar heel veel dingen kon en kan ik gewoon niet meer. Plannen blijft een probleem en mijn geheugen laat me geregeld in de steek. Het werken met een dagelijks to-do lijst geeft enige structuur.
"Iedereen riep maar 'je moet het accepteren' en van die kreet snapte ik nooit iets."
Wat moest ik accepteren? Ik wilde door en dat het de ene dag beter ging dan de andere daar moest iedereen maar gewoon rekening mee houden. Inmiddels begrijp ik het wel, ik zal nu moeten leven met het feit dat mijn accu nog maar op 70 procent functioneert in plaats van 100 procent. Dat ik nog maar 70 km kan in plaats van 100 km per uur. Dat ik elke dag moet rusten ook al zegt mijn hele lijf ‘ik moet en wil nog zo veel en het is TE leuk’. Het is een constante strijd met mezelf. Als ik niet goed voor mezelf zorg, dan heeft mijn hele gezin er last van en dat is iets wat ik absoluut niet wil. Dat probeer ik me nu constant voor ogen te houden.
oktober 2020